SGGS pp 510-512, Goojri Ki Vaar M: 3, Paurris 6-10.

 

Note: The message from the two Sloks and Paurri of this sixth Paurri of Goojri Ki Vaar M: 3 is that those who live by Hukam or commands of the Almighty, experience IT without making efforts for it. This is the fundamental of Sikhi: To live by Hukam, i.e. to lead life as we should as guided by the guru, to be at peace with the self in life, and be united with the Creator at the end.

 

ਸਲੋਕ ਮ: ੩ ॥ ਸਭਨਾ ਕਾ ਸਹੁ ਏਕੁ ਹੈ ਸਦ ਹੀ ਰਹੈ ਹਜੂਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਨ ਮੰਨਈ ਤਾ ਘਰ ਹੀ ਅੰਦਰਿ ਦੂਰਿ ॥

Salok mėhlā 3. Sabẖnā kā saho ek hai saḏ hī rahai hajūr. Nānak hukam na mann▫ī ṯā gẖar hī anḏar ḏūr.

 

Prologue by the third Guru. There is (eyk-u) One (saah-u) Almighty husband of (sabhna) all soul-women, and (sad hi) for ever (rahai) remains (hajoor-i) present within every one and everywhere.

But God’s presence within is experienced by those who obey Hukam/Divine commands; for one who does not (manaee = accept) obey (hukam-u) command of (khasam) the Master is (door-i) far, even though present (andar-i) in (ghar hi = house itself) the mind itself, i.e. s/he can never be at oeace, says the third Nanak.

 

ਹੁਕਮੁ ਭੀ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਮਨਾਇਸੀ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥ ਹੁਕਮੁ ਮੰਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਪ੍ਰੇਮ ਸੁਹਾਗਣਿ ਹੋਇ ॥੧॥

Hukam bẖī ṯinĥā manā▫isī jinĥ ka▫o naḏar kare▫i. Hukam man sukẖ pā▫i▫ā parem suhāgaṇ ho▫e. ||1||

 

(Bh-i) only those persons, (jinnh kau) to whom the Master (karey-i) bestows (nadar-i) grace, (manaaisi = causes to accept) are motivated to obey (hukam-u) Divine commands, i.e. sincerely perform the life-role allotted by the Creator.

(Mann-i) by obeying Hukam/commands, one (paaia) obtains (sukh-u) comfort/peace – by being in company of the Master within; such a soul (hoey) is (suhaagan-i) fortunate to receive (preym) love of the Master.1. 

 

ਮ: ੩ ॥ ਰੈਣਿ ਸਬਾਈ ਜਲਿ ਮੁਈ ਕੰਤ ਨ ਲਾਇਓ ਭਾਉ ॥ ਨਾਨਕ ਸੁਖਿ ਵਸਨਿ ਸੁਹਾਗਣੀ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਪਿਆਰਾ ਪੁਰਖੁ ਹਰਿ ਰਾਉ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Raiṇ sabā▫ī jal mu▫ī kanṯ na lā▫i▫o bẖā▫o. Nānak sukẖ vasan sohāgaṇī jinĥ pi▫ārā purakẖ har rā▫o. ||2||

Prologue by the third Guru. A wife who does not (laaio) have (bhaaau) love for (kant) the husband, (jal-i mui = burns to death) remains restless (sabaai) the whole (rain-i) night – without enjoying company of the husband.

Message: A person who does not live by Divine virtues and commands, cannot experience the Almighty within and remains restless throughout life. Life is likened to the night because one is here like a traveler who breaks journey for the night. Journey in this context means the path of the soul to the Creator.

 

Those soul-wives (jinh) whose (piaara = beloved) spouse is (purakh-u) the all-pervasive (raau – king) Sovereign (har-i) Almighty, they (vasan-i) live (sukh-i) in comfort; they are (suhaagni) fortunate to have their Almighty-husband with them, says third Nanak. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਸਭੁ ਜਗੁ ਫਿਰਿ ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਹਰਿ ਇਕੋ ਦਾਤਾ ॥ ਉਪਾਇ ਕਿਤੈ ਨ ਪਾਈਐ ਹਰਿ ਕਰਮ ਬਿਧਾਤਾ ॥

Pa▫oṛī.  Sabẖ jag fir mai ḏekẖi▫ā har iko ḏāṯā. Upā▫e kiṯai na pā▫ī▫ai har karam biḏẖāṯā.

 

(Pauri) stanza. I have (phir-i) wandered and (deykhia) seen (sabh-u) the whole (jag-u) world and realized that (har-i) the Almighty (iko) alone is (daataa = giver) benevolent – everyone else receives from God to give, but wants something in return for what s/he gives. 

We cannot (paaeeai) find (har-i) the Almighty (bidhaata = maker of vidhaan/cosmic laws, karam = deeds) Creator by (kitai) any (upaaey) method/means – like rituals or worships.

 

ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਰਿ ਸਹਜੇ ਜਾਤਾ ॥ ਅੰਦਰਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝੀ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਨਾਤਾ ॥ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ਵਡੇ ਕੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੋਲਾਤਾ ॥੬॥

Gur sabḏī har man vasai har sėhje jāṯā. Anḏrahu ṯarisnā agan bujẖī har amriṯ sar nāṯā. vadī vadi▫ā▫ī vade kī gurmukẖ bolāṯā. ||6||

 

(Har-i) the Master (vasai) abides, i.e. awareness of God’s presence is obtained, (man-i) in the mind (gur sabdi) with the guru’s word/guidance and is then (jaata = known) experienced within (sahjey) naturally – all the time.

This happens when (agan-i) the fire of (trisna = craving) desires (bujhi) is extinguished (andrah-u) from within by (naata) bathing (sar-i) in the pool of, i.e. remembering and emulating, (har-i = dispels vices) the purifying (amrit) life giving elixir – of Divine virtues, in holy congregation.

 (Vaddey) the great Master has (vaddee) great (vaddiaaee) virtue virtues, but only one (gurmukh-i) who follows the Guru’s teachings understands, (bolaata = causes to utter) talks about, and emulates them. 6.      

 

——————————————

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਕਾਇਆ ਹੰਸ ਕਿਆ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੈ ਜਿ ਪਇਆ ਹੀ ਛਡਿ ਜਾਇ ॥ ਏਸ ਨੋ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਕਿ ਖਵਾਲੀਐ ਜਿ ਚਲਦਿਆ ਨਾਲਿ ਨ ਜਾਇ ॥

Salok mėhlā 3. Kā▫i▫ā hans ki▫ā parīṯ hai jė pa▫i▫ā hī cẖẖad jā▫e. Ės no kūṛ bol kė kẖavālī▫ai jė cẖalḏi▫ā nāl na jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Hans) the soul apparently has (kiaa) what, i.e. has no, (preet-i) affection for (kaaiaa) the body (j-i) since it (chhadd-i jaaey) leaves the body when it (paiaa) when it is still there.

(K-i) why should we (khavaaliai) feed (eys no) it (koorr bol-i = by telling lies) with earnings by unfair means, (j-i) when it does not (naal-i jaaey) accompany the soul (chaldiaa) when departing.

 

Page 511

 

ਕਾਇਆ ਮਿਟੀ ਅੰਧੁ ਹੈ ਪਉਣੈ ਪੁਛਹੁ ਜਾਇ ॥ ਹਉ ਤਾ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿਆ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਆਵਾ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਨ ਜਾਤੋ ਖਸਮ ਕਾ ਜਿ ਰਹਾ ਸਚਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥

Kā▫i▫ā mitī anḏẖ hai pa▫uṇai pucẖẖahu jā▫e. Ha▫o ṯā mā▫i▫ā mohi▫ā fir fir āvā jā▫e. Nānak hukam na jāṯo kẖasam kā jė rahā sacẖ samā▫e. ||1||

 

(Jaaey puchhahu) ask (paunai = breath) the soul and it will say that (kaaia) the body is (andh-u = blind) just (mitti) dust – which is discarded by the soul when their association is over.

And would say “I was (mohia) fascinated by (maaia) the pleasures of the world-play and have been (aava = coming) taking birth and (jaaey = going) dying (phir-i phir-i) again and again”.

The soul continues “I did not (jaato = know) pay attention to (hukam-u) commands of (khasam) the Master; (jey = so that) by their obedience I could have (rahaa) remained (samaaey) merged (sach-i) with the Eternal, says Nanak the third. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਏਕੋ ਨਿਹਚਲ ਨਾਮ ਧਨੁ ਹੋਰੁ ਧਨੁ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥ ਇਸੁ ਧਨ ਕਉ ਤਸਕਰੁ ਜੋਹਿ ਨ ਸਕਈ ਨਾ ਓਚਕਾ ਲੈ ਜਾਇ ॥

Mėhlā 3. Ėko nihcẖal nām ḏẖan hor ḏẖan āvai jā▫e. Is ḏẖan ka▫o ṯaskar johi na sak▫ī nā ocẖkā lai jā▫e.

 

 Prologue by the third Guru. (Naam) awareness of Divine virtues and commands (eko) alone is (nihchal = stable) the lasting (dhan-u) wealth; (hor-u) other (dhan-u) material wealth (aavai) keeps coming and (jaa-e) going, i.e. is earned and spent/lost – also it does not accompany on death.

(Taskar-u) a fraud (na saka-ee) cannot (joh-i) eye (is-u dhan = this wealth) Naam nor can (ochakaa = lifter) a thief (lai jaaey) carry it away.

 

ਇਹੁ ਹਰਿ ਧਨੁ ਜੀਐ ਸੇਤੀ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਜੀਐ ਨਾਲੇ ਜਾਇ ॥ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਈਐ ਮਨਮੁਖਿ ਪਲੈ ਨ ਪਾਇ ॥

ਧਨੁ ਵਾਪਾਰੀ ਨਾਨਕਾ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਨਾਮ ਧਨੁ ਖਟਿਆ ਆਇ ॥੨॥

Ih har ḏẖan jī▫ai seṯī rav rahi▫ā jī▫ai nāle jā▫e. Pūre gur ṯe pā▫ī▫ai manmukẖ palai na pā▫e. Ḏẖan vāpārī nānkā jinĥā nām ḏẖan kẖati▫ā ā▫e. ||2||

 

This wealth of (har-i) the Almighty, i.e. awareness of Divine virtues and commands, (rav rahia) stays (seyti) with (jeeai) the soul and (jaaey) goes (naaley) with the soul.

This awareness (paaiai) is obtained/learnt (tey) from (poorey) the perfect guru; (manmukh-i) the self-oriented person – who does not follow the guru – does not (paaey) get it in his/her (pal-e) lap, i.e. remains unaware of them.

(Dhan-u) great are (vaapaari) merchants (jinaa) who (khattia) earn (naam dhan-u) the wealth of Naam, i.e. great are the persons who have awareness of virtues and conduct their lives according to them, says the third Nanak. 2. 

 

ਪਉੜੀ ॥ ਮੇਰਾ ਸਾਹਿਬੁ ਅਤਿ ਵਡਾ ਸਚੁ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰਾ ॥ ਸਭੁ ਜਗੁ ਤਿਸ ਕੈ ਵਸਿ ਹੈ ਸਭੁ ਤਿਸ ਕਾ ਚੀਰਾ ॥

Pa▫oṛī. Merā sāhib aṯ vadā sacẖ gahir gambẖīrā. Sabẖ jag ṯis kai vas hai sabẖ ṯis kā cẖīrā.

 

(Paurri) stanza. (Meyra = my, of all) the (sahib) Master is (at-i) exceedingly (vaddaa) great, 

(sach-u) eternal, (gahir) deep in virtues and (gambheera) profound.

(Sabh-u) everything falls in (tis ka) IT’s (cheera) ambit; (sabh-u) the whole (jag-u) world is (vas-i) under (tis kai) IT’s control.

 

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਾਈਐ ਨਿਹਚਲੁ ਧਨੁ ਧੀਰਾ ॥ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸੈ ਭੇਟੈ ਗੁਰੁ ਸੂਰਾ ॥ ਗੁਣਵੰਤੀ ਸਾਲਾਹਿਆ ਸਦਾ ਥਿਰੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਰਿ ਪੂਰਾ ॥੭॥

Gur parsādī pā▫ī▫ai nihcẖal ḏẖan ḏẖīrā. Kirpā ṯe har man vasai bẖetai gur sūrā. Guṇvanṯī salāhi▫ā saḏā thir nihcẖal har pūrā. ||7||

 

The (nichal-u = stable) lasting (dhan-u) wealth of Naam (paaiai) is obtained (parsaadi) with the grace/guidance of the guru; once obtained it is the source of (dheera = patience) peace of mind.

It is (tey) with (kirpa) Divine grace that one (bheyttai) finds the guru (soora = warrior) who has overcome vices, and with his teachings, (har-i) the Almighty (vasai = dwells) is found (man-i) in the mind, i.e. one gets awareness of Naam and lives by IT.

(Gunvanti) the virtuous persons (saalaahia) praise (sadaa) the ever (thir-u) stable (poora) perfect 

(nihchal-u) eternal Almighty. 7.  

 

——————————————-

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਧ੍ਰਿਗੁ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਦਾ ਜੀਵਿਆ ਜੋ ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਰਹਰਿ ਤਿਆਗਦੇ ਦੁਖੁ ਹਉਮੈ ਪਾਪ ਕਮਾਇ ॥ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨੀ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਵਿਆਪੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਬੂਝ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥ ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਓਇ ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਵਹਿ ਅੰਤਿ ਗਏ ਪਛੁਤਾਇ ॥

Salok mėhlā 3. Ḏẖarig ṯinĥā ḏā jīvi▫ā jo har sukẖ parhar ṯi▫āgḏe ḏukẖ ha▫umai pāp kamā▫e. Manmukẖ agi▫ānī mā▫i▫ā mohi vi▫āpe ṯinĥ būjẖ na kā▫ī pā▫e. Halaṯpalaṯ o▫e sukẖ na pāvahi anṯ ga▫e pacẖẖuṯā▫e.

 

Prologue by the third Guru. Those who (parhar-i) put away, i.e. forget, (har-i) the Almighty, (tinaa da) their (jeevia) life is (dhrig-u) accursed; they (tiaagdey = give up) lose (sukh-u) peace of mind and (kammaey) live in (dukh-u = pain) restless-ness because of their (haumai) ego.

Such (mamukh) self-oriented persons remain (agaiaani = ignorant) oblivious of Divine virtues and commands due to (viaapey) being engrossed in (moh) attachment to (maaia) the world-play; (tin) they (paaey) have (na kaaee) no (boojh) understanding – of their role in life.

They (paavah-i) get no (sukh-u) peace (halat-i) in this world or (palat-i) in the hereafter; (ant-i) at the end, they (gaey) depart from the world (pachhutaaey) repenting.

 

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਕੋ ਨਾਮੁ ਧਿਆਏ ਤਿਸੁ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਪੂਰਬਿ ਹੋਵੈ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਆਇ ਪਾਇ ॥੧॥

Gur parsādī ko nām ḏẖi▫ā▫e ṯis ha▫umai vicẖahu jā▫e. Nānak jis pūrab hovai likẖi▫ā so gur cẖarṇī ā▫e pā▫e. ||1||

 

(Ko) some rare person – finds the guru – and (gur parsaadi) with the guru’s grace/guidance, (dhiaaey) pays attention to (naam-u) Divine virtues and commands; with this, (haumai) ego (jaaey = goes) leaves (vichahu) from the mind of such a person.

But only one (jis-u) in whose destiny (hovai) it is written (poorab-i = from past) based on past deeds, (so) that person (aaey) comes and (paaey) places the self (charni) at the feet of, i.e. submits to the teachings of, the guru, says the third Nanak. 1. 

 

ਮ: ੩ ॥ ਮਨਮੁਖੁ ਊਧਾ ਕਉਲੁ ਹੈ ਨਾ ਤਿਸੁ ਭਗਤਿ ਨ ਨਾਉ ॥ ਸਕਤੀ ਅੰਦਰਿ ਵਰਤਦਾ ਕੂੜੁ ਤਿਸ ਕਾ ਹੈ ਉਪਾਉ ॥ ਤਿਸ ਕਾ ਅੰਦਰੁ ਚਿਤੁ ਨ ਭਿਜਈ ਮੁਖਿ ਫੀਕਾ ਆਲਾਉ ॥

Mėhlā 3. Manmukẖ ūḏẖā ka▫ul hai nā ṯis bẖagaṯ na nā▫o. Sakṯī anḏar varaṯḏā kūṛ ṯis kā hai upā▫o. Ŧis kā anḏar cẖiṯ na bẖij▫ī mukẖ fīkā ālā▫o.

 

Prologue by the third Guru. (Manmukh-u) a self-oriented person is like (oodhaa = reversed/sagging) a withered (kaul-u) lotus flower – lacks comfort/peace, because (tis-u = that) s/he has neither (bhagat-i) devotion, obedience, nor (bhaau) love for Divine virtues and commands.

S/he (vartadaa) remains engrossed in (sakti) material objects and (koorr = false) unrighteous are (tis ka) his/her (upaau) ways;

(Andar-i = inside) within (tis ka) him/her (chit) the mind does not (bhijaee = rinsed) have love/peace, while (aalaau) speech/talk (mukh-i) coming from his/her mouth is (pheeka = insipid) arrogant.

 

ਓਇ ਧਰਮਿ ਰਲਾਏ ਨਾ ਰਲਨ੍ਹ੍ਹਿ ਓਨਾ ਅੰਦਰਿ ਕੂੜੁ ਸੁਆਉ ॥ ਨਾਨਕ ਕਰਤੈ ਬਣਤ ਬਣਾਈ ਮਨਮੁਖ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬੋਲਿ ਡੁਬੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੇ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥੨॥

O▫e ḏẖaram ralā▫e nā ralniĥ onā anḏar kūṛ su▫ā▫o. Nānak karṯai baṇaṯ baṇā▫ī manmukẖ kūṛ bol bol dube gurmukẖ ṯare jap har nā▫o. ||2||

 

(Oey) they – the self-oriented persons, cannot (ralan-i = mix) identify (dharam-i) with the righteous, because (andar-i) in their minds (suaau) the intentions are (koorr-u = false) evil/vicious.

Says the third Nanak: (Kartai) the Creator (banaai) made (banat = construction) nature such that (manmukh) the self-oriented persons (bol-i bol-i) ever speak (koorr-u) falsehood, i.e. conduct themselves viciously and (ddubey) drown in the world-ocean, i.e. remain in cycles of reincarnation, while (gurmukh-i) the guru-oriented, (jap-i) remember to live by (har-i naau) Divine virtues and commands, and thus (tarey) get across the world-ocean to unite with the Almighty. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਬਿਨੁ ਬੂਝੇ ਵਡਾ ਫੇਰੁ ਪਇਆ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਜਾਈ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਨ ਕੀਤੀਆ ਅੰਤਿ ਗਇਆ ਪਛੁਤਾਈ ॥

Pa▫oṛī. Bin būjẖe vadā fer pa▫i▫ā fir āvai jā▫ī. Saṯgur kī sevā na kīṯī▫ā anṯ ga▫i▫ā pacẖẖuṯā▫ī.

 

(Paurri) stanza. (Bin-u) without understanding the purpose of human birth and acting accordingly, the soul gets into (vaddaa = big) a long (pheyr) process of going round, (aavai = comng) being born and (jaai = going) dying (phir-i) again, i.e. the soul remains in cycles of reincarnation for long.

Such a person does not (s-eva keeteetaa = serve) follow the true guru’s teachings and (ant-i = at the end) ultimately (gaiaa) leaves the world (pachhutaai) repenting – for not being able to unite with the Creator. 

 

ਆਪਣੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਗੁਰੁ ਪਾਈਐ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਈ ॥ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਵਿਚਹੁ ਉਤਰੈ ਸੁਖੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਈ ॥ ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਾਲਾਹੀਐ ਹਿਰਦੈ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥੮॥
Āpṇī kirpā kare gur pā▫ī▫ai vicẖahu āp gavā▫ī. Ŧarisnā bẖukẖ vicẖahu uṯrai sukẖ vasai man ā▫ī. Saḏā saḏā salāhī▫ai hirḏai liv lā▫ī. ||8||

 

When one (gavaaee = loses) dissolves (aap-u = self) ego (vichahu = from within) in the mind, the Almighty (karey) bestows (aapni) IT’s (kirpa) grace and one (paaeeai) finds the guru.

With the guru’s guidance, (trisna) desires and (bhukh) craving (utrai) get off (vichahu) from within and (sukh-u) peace (vasai aaee = comes to dwell) experienced by the mind.

 The guru teaches to (sadaa sadaa) for ever (saalaahiai) praise the Almighty (liv laaee) focusing (hirdai) the mind on IT. 8.

 

—————————————–

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਆਪਣਾ ਤਿਸ ਨੋ ਪੂਜੇ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥ ਸਭਨਾ ਉਪਾਵਾ ਸਿਰਿ ਉਪਾਉ ਹੈ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥

Salok mėhlā 3.  Jė saṯgur seve āpṇā ṯis no pūje sabẖ ko▫e.  Sabẖnā upāvā sir upā▫o hai har nām parāpaṯ ho▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Ji) one who (seyvey = serves) follows the guidance of (aapna) one’s (satigur) true guru, (sabh-u koey) every one (poojey = worships) respects (tis no = that person) him/her.

Awareness of (naam-u) Divine virtues and commands (praapat-i hoe) is obtained from the guru; this is (upaau) the effort (sir-i) above (sabhna) all (upaava) efforts – for attaining union with the Creator.

 

ਅੰਤਰਿ ਸੀਤਲ ਸਾਤਿ ਵਸੈ ਜਪਿ ਹਿਰਦੈ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਖਾਣਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੈਨਣਾ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਡਾਈ ਹੋਇ ॥੧॥

Anṯar sīṯal sāṯ vasai jap hirḏai saḏā sukẖ ho▫e. Amriṯ kẖāṇā amriṯ painṇā Nānak nām vadā▫ī ho▫e. ||1||

 

When one has Naam (antar-i) within, the mind is (seetal = cool) tranquil, and (saat-i/saanti) peace (vasai) abides (hirdai) in the mind; (sukh-u hoey) peace is experienced (sadaa) for ever (jap-i) by remembering and living by Naam.

Such a person’s (khaana) food and (painana) clothing is (amrit) the life-giving elixir of Naam, i.e. s/he lives by Divine virtues and commands; for him

/her (vadaai hoey) there is glory in living by Naam-u. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਏ ਮਨ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣਿ ਹਰਿ ਪਾਵਹਿ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨੁ ॥ ਹਰਿ ਸੁਖਦਾਤਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਉਮੈ ਜਾਇ ਗੁਮਾਨੁ ॥ ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਪਾਈਐ ਤਾ ਅਨਦਿਨੁ ਲਾਗੈ ਧਿਆਨੁ ॥੨॥

Mėhlā 3. Ė man gur kī sikẖ suṇ har pāvahi guṇī niḏẖān. Har sukẖ▫ḏāṯa man vasai ha▫umai jā▫e gumān. Nānak naḏrī pā▫ī▫ai ṯā an▫ḏin lāgai ḏẖi▫ān. ||2||

 

Prologue by the third Guru. (Aey) o my (man) mind, (sun-i) listen to (sikh) the teachings (ki) of the guru to (paavah-i) obtain union with the Almighty, (nidhaan) the treasure-house (guni) of virtues.

With the guru’s guidance (haumai) ego and (gumaan-u) pride (jaa-e) leave and (har-i) the Almighty, (sukhdaata = giver of comfort/peace) the source of peace of mind, (vasai = dwells) is found within.

We (paaeeai) find the Master (nadri) with IT’s grace; (ta) then (laagai dhiaan-u) focus remains on the Master (andin = day after day) forever, says Nanak the third. 2.

 

Page 512

 

ਪਉੜੀ ॥ ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਸਭੁ ਸਚੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਵਿਤਾ ॥ ਅੰਦਰਹੁ ਕਪਟੁ ਵਿਕਾਰੁ ਗਇਆ ਮਨੁ ਸਹਜੇ ਜਿਤਾ ॥

Pa▫oṛī.  Saṯ sanṯokẖ sabẖ sacẖ hai gurmukẖ paviṯā. Anḏrahu kapat vikār ga▫i▫ā man sėhje jiṯā.

 

(Paurri) stanza. (Gurmukh-i) one who follows the guru’s guidance, becomes (pavitaa) purified of vices; s/he acquires the qualities of (sat-u) sharing, (santokh-u) contentment and (sach-u) truthfulness.

S/he (sahjey) easily (jita = conquers) controls (man-u) the mind and (vikaar-u) the vice of (kapatt) deception (gaiaa = goes) is banished (andarhu = from inside) from his/her mind.

 

ਤਹ ਜੋਤਿ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਅਨੰਦ ਰਸੁ ਅਗਿਆਨੁ ਗਵਿਤਾ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਰਵੈ ਗੁਣ ਪਰਗਟੁ.

ਗੁਰਮੁਖੋਂ ਮੇਂ ਸਤ ਸੰਤੋਖ ਔਰ ਸਤ ਸਰੂਪ ਕਾ ਜਾਨਨਾ ਕਿਤਾ ॥ ਸਭਨਾ ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਹੈ ਇਕੋ ਹਰਿ ਮਿਤਾ ॥੯॥

Ŧah joṯ pargās anand ras agi▫ān gaviṯā. An▫ḏin har ke guṇ ravai guṇ pargat kiṯā. Sabẖnā ḏāṯā ek hai iko har miṯā. ||9||

 

(Tah) therein is (pragaas-u = light) awareness of (jot-i = light) Divine virtues, (ras-u) relish and experience of (anand) bliss; the state of (agiaan-u = ignorance) being oblivious of the purpose of human birth (gavitaa = lost) ends

S/he (andin = every day) ever (ravai) remembers (gun) virtues of (har-i) the Almighty; and they are (pargatt kita = aremanifested) experienced within.

One then realizes that the Almighty is (eyk) the lone (daata = giver) benefactor and (mitaa) friend (sabhna) of all. 9.   

 

—————————————-

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਬ੍ਰਹਮੁ ਬਿੰਦੇ ਸੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਕਹੀਐ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਪੁਛੈ ਸਚੁ ਸੰਜਮੁ ਕਮਾਵੈ ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ ਤਿਸੁ ਜਾਏ ॥

Salok mėhlā 3. Barahm binḏe so barāhmaṇ kahī▫ai jė an▫ḏin har liv lā▫e. Saṯgur pucẖẖai sacẖ sanjam kamāvai ha▫umai rog ṯis jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (J-i) one who (bindey) understands – the virtues of – (brahm-u) the Creator (andin = every day) ever (liv laaey) remains absorbed (har-i) in the Almighty, (so) that person (kaheeai) is called Brahaman.

S/he (puchhai = asks) seeks guidance from (satigur) the true guru, and as taught by him, (sanjam-u kamaavai) disciplines him/her-self to live in (sach-u) the truth; (tis-u) his /her (rog-u) affliction of (haumai) ego (jaaey) leaves.

 

ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਗੁਣ ਸੰਗ੍ਰਹੈ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਏ ॥ ਇਸੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੀ ਜਿ ਹਉਮੈ ਮੇਟਿ ਸਮਾਏ ॥ ਨਾਨਕ ਤਿਸ ਨੋ ਮਿਲਿਆ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਏ ॥੧॥

Har guṇ gāvai guṇ sangrahai joṯī joṯ milā▫e. Is jug mėh ko virlā barahm gi▫ānī jė ha▫umai met samā▫e. Nānak ṯis no mili▫ā saḏā sukẖ pā▫ī▫ai jė an▫ḏin har nāmḏẖi▫ā▫e. ||1||

 

S/he (gaavai = sings) remembers, (sangarhai = accumulates) keeps acquiring and lives by, (har-i gun) Divine virtues (milaaey) merges his her (joti) soul, i.e. remains absorbed, in (jot-i) the Supreme Soul, the Creator.

(Mah-i) in (is-u) this (jug) age of falsehood/ignorance, there is (ko) some (virla) rare one (ji) who (meytt-i) erases (haumai) ego from the mind, (brahm giaani) understands Divine virtues, and (samaaey) remains absorbed in the Master.

Says third Nanak: One (sukh paaeeai = gets comfort) feels happy (milia) to meet (tis no) the person who (andin = every day) ever (dhiaaey) pays attention to (har-i naam-u) Divine virtues and commands.1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਅੰਤਰਿ ਕਪਟੁ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨੀ ਰਸਨਾ ਝੂਠੁ ਬੋਲਾਇ ॥ ਕਪਟਿ ਕੀਤੈ ਹਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨ ਭੀਜੈ ਨਿਤ ਵੇਖੈ ਸੁਣੈ ਸੁਭਾਇ ॥

Mėhlā 3. Anṯar kapat manmukẖ agi▫ānī rasnā jẖūṯẖ bolā▫e. Kapat kīṯai har purakẖ na bẖījai niṯ vekẖai suṇai subẖā▫e.

 

Prologue by the third Guru. A person who has (kapatt-u) deception (antar-i) in the mind, such a (manmukh) self-oriented person remains (agiaani = ignorant) oblivious of the purpose of human birth and (bolaaey = causes to say) speaks (jhootth-u) untruth with his/her (rasna) tongue.

But (kapatt-i keetai) practicing deception, (har-i purakh-u) the Almighty cannot (bheejai = rinsed) pleased; IT (nit) ever (veykhai) watches and (sunai) listens – what is in the mind – (subhaa-e) as per IT’s nature.  

 

ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਜਾਇ ਜਗੁ ਪਰਬੋਧੈ ਬਿਖੁ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਸੁਆਇ ॥ ਇਤੁ ਕਮਾਣੈ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵੈ ਜੰਮੈ ਮਰੈ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥ ਸਹਸਾ ਮੂਲਿ ਨ ਚੁਕਈ ਵਿਚਿ ਵਿਸਟਾ ਪਚੈ ਪਚਾਇ ॥

Ḏūjai bẖā▫e jā▫e jag parboḏẖai bikẖ mā▫i▫ā moh su▫ā▫e. Iṯ kamāṇai saḏā ḏukẖ pāvai jammai marai fir āvai jā▫e. Sahsā mūl na cẖuk▫ī vicẖ vistā pacẖai pacẖā▫e.

 

A self-oriented person (parbodhai) talks wisdom (jag-u = world) to the people, but (moh = attachment) thinks of (suaaey) self-interest and (doojai bhaaey = other love) loves (bikh-u) vices (maaia) in the world-play.

By (kamaanai) acting (it-u) like this, s/he (sadaa) ever (pavaai) suffers (dukh-u = pain) separation from the Creator; s/he (marai = dies) succumbs to vices and (jammai = is born) comes out of them, but on death (phir-i) keeps going in cycles of (aavai = coming) being born and (marai) dying.

His/her (sahsaa) anxiety (mool-i) absolutely does not (chukaee) end and (pachai pachaa-e) perishes in (vista = excrement) the filth of vices.

 

ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣਾਇ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵੈ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਗਾਵੈ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਅੰਤਿ ਛਡਾਇ ॥੨॥

Jis no kirpā kare merā su▫āmī ṯis gur kī sikẖ suṇā▫e. Har nām ḏẖi▫āvai har nāmo gāvai har nāmo anṯ cẖẖadā▫e. ||2||

 

(Jis-u) one on whom (suaami) the Master (m-era = my) of all (kripa kar-e) is kind, causes (tis-u) him/her (sunaa-e) to hear the guru’s (sikh) teaching.

S/he then (dhiaavai) pays attention to (har-i naam-u) Divine virtues and commands, and (gaavai = sings) fondly remembers them; living by Naam (chaddaavai) liberates (ant-i) in the end – saves from falling in control of the messenger of death who sends the soul for reincarnation. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਜਿਨਾ ਹੁਕਮੁ ਮਨਾਇਓਨੁ ਤੇ ਪੂਰੇ ਸੰਸਾਰਿ ॥ ਸਾਹਿਬੁ ਸੇਵਨ੍ਹ੍ਹਿ ਆਪਣਾ ਪੂਰੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥ ਹਰਿ ਕੀ ਸੇਵਾ ਚਾਕਰੀ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਪਿਆਰਿ ॥

Pa▫oṛī.  Jinā hukam manā▫i▫on ṯe pūre sansār. Sāhib sevniĥ āpṇā pūrai sabaḏ vīcẖār. Har kī sevā cẖākrī sacẖai sabaḏ pi▫ār.

 

(Paurri) stanza. (Jina) those whom the Almighty (manaaion-u) causes to obey (hukam-u) Divine commands, (tey) they (poorey) accomplish the purpose for which they came (sansaar-i) to the world – took human birth.

They (veechaar-i) contemplate (sabad-i) the words/commands and (s-evan = serve) obey the (sahib-u) the Master (aapna = own) of all, (poorai) the Perfect Master l.

(Seva) service and (chaakri) carrying out the will of (har-i) the Almighty is  (piaar-u) lovingly obeying (sabad-i) commands of (sachai) the Eternal Master.  

 

ਹਰਿ ਕਾ ਮਹਲੁ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਪਾਇਆ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਮਾਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਿ ਰਹੇ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥੧੦॥

Har kā mahal ṯinĥī pā▫i▫ā jinĥ ha▫umai vicẖahu mār. Nānak gurmukẖ mil rahe jap har nāmāurḏẖār. ||10||

 

(Tini) only they (paaia = obtain) reach (mahal = palace) the abode of the Almighty (jin) who have (maar-i = killed) banished (haumai) ego (vichahu) from within.

Says the third Nanak: (Gurmukh-i) those who follow the guru’s teachings (mil-i rahey = remain together) remain absorbed in the Master (jap-i) remembering (har-i naama) Divine virtues and commands and (dhaar-i) keeping them in (ur) mind. 10.

SGGS pp 510-512, Goojri Ki Vaar M: 3, Paurris 6-10.

 

Note: The message from the two Sloks and Paurri of this sixth Paurri of Goojri Ki Vaar M: 3 is that those who live by Hukam or commands of the Almighty, experience IT without making efforts for it. This is the fundamental of Sikhi: To live by Hukam, i.e. to lead life as we should as guided by the guru, to be at peace with the self in life, and be united with the Creator at the end.

 

ਸਲੋਕ ਮ: ੩ ॥ ਸਭਨਾ ਕਾ ਸਹੁ ਏਕੁ ਹੈ ਸਦ ਹੀ ਰਹੈ ਹਜੂਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਨ ਮੰਨਈ ਤਾ ਘਰ ਹੀ ਅੰਦਰਿ ਦੂਰਿ ॥

Salok mėhlā 3. Sabẖnā kā saho ek hai saḏ hī rahai hajūr. Nānak hukam na mann▫ī ṯā gẖar hī anḏar ḏūr.

 

Prologue by the third Guru. There is (eyk-u) One (saah-u) Almighty husband of (sabhna) all soul-women, and (sad hi) for ever (rahai) remains (hajoor-i) present within every one and everywhere.

But God’s presence within is experienced by those who obey Hukam/Divine commands; for one who does not (manaee = accept) obey (hukam-u) command of (khasam) the Master is (door-i) far, even though present (andar-i) in (ghar hi = house itself) the mind itself, i.e. s/he can never be at oeace, says the third Nanak.

 

ਹੁਕਮੁ ਭੀ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਮਨਾਇਸੀ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥ ਹੁਕਮੁ ਮੰਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਪ੍ਰੇਮ ਸੁਹਾਗਣਿ ਹੋਇ ॥੧॥

Hukam bẖī ṯinĥā manā▫isī jinĥ ka▫o naḏar kare▫i. Hukam man sukẖ pā▫i▫ā parem suhāgaṇ ho▫e. ||1||

 

(Bh-i) only those persons, (jinnh kau) to whom the Master (karey-i) bestows (nadar-i) grace, (manaaisi = causes to accept) are motivated to obey (hukam-u) Divine commands, i.e. sincerely perform the life-role allotted by the Creator.

(Mann-i) by obeying Hukam/commands, one (paaia) obtains (sukh-u) comfort/peace – by being in company of the Master within; such a soul (hoey) is (suhaagan-i) fortunate to receive (preym) love of the Master.1. 

 

ਮ: ੩ ॥ ਰੈਣਿ ਸਬਾਈ ਜਲਿ ਮੁਈ ਕੰਤ ਨ ਲਾਇਓ ਭਾਉ ॥ ਨਾਨਕ ਸੁਖਿ ਵਸਨਿ ਸੁਹਾਗਣੀ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਪਿਆਰਾ ਪੁਰਖੁ ਹਰਿ ਰਾਉ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Raiṇ sabā▫ī jal mu▫ī kanṯ na lā▫i▫o bẖā▫o. Nānak sukẖ vasan sohāgaṇī jinĥ pi▫ārā purakẖ har rā▫o. ||2||

Prologue by the third Guru. A wife who does not (laaio) have (bhaaau) love for (kant) the husband, (jal-i mui = burns to death) remains restless (sabaai) the whole (rain-i) night – without enjoying company of the husband.

Message: A person who does not live by Divine virtues and commands, cannot experience the Almighty within and remains restless throughout life. Life is likened to the night because one is here like a traveler who breaks journey for the night. Journey in this context means the path of the soul to the Creator.

 

Those soul-wives (jinh) whose (piaara = beloved) spouse is (purakh-u) the all-pervasive (raau – king) Sovereign (har-i) Almighty, they (vasan-i) live (sukh-i) in comfort; they are (suhaagni) fortunate to have their Almighty-husband with them, says third Nanak. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਸਭੁ ਜਗੁ ਫਿਰਿ ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਹਰਿ ਇਕੋ ਦਾਤਾ ॥ ਉਪਾਇ ਕਿਤੈ ਨ ਪਾਈਐ ਹਰਿ ਕਰਮ ਬਿਧਾਤਾ ॥

Pa▫oṛī.  Sabẖ jag fir mai ḏekẖi▫ā har iko ḏāṯā. Upā▫e kiṯai na pā▫ī▫ai har karam biḏẖāṯā.

 

(Pauri) stanza. I have (phir-i) wandered and (deykhia) seen (sabh-u) the whole (jag-u) world and realized that (har-i) the Almighty (iko) alone is (daataa = giver) benevolent – everyone else receives from God to give, but wants something in return for what s/he gives. 

We cannot (paaeeai) find (har-i) the Almighty (bidhaata = maker of vidhaan/cosmic laws, karam = deeds) Creator by (kitai) any (upaaey) method/means – like rituals or worships.

 

ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਰਿ ਸਹਜੇ ਜਾਤਾ ॥ ਅੰਦਰਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝੀ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਨਾਤਾ ॥ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ਵਡੇ ਕੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੋਲਾਤਾ ॥੬॥

Gur sabḏī har man vasai har sėhje jāṯā. Anḏrahu ṯarisnā agan bujẖī har amriṯ sar nāṯā. vadī vadi▫ā▫ī vade kī gurmukẖ bolāṯā. ||6||

 

(Har-i) the Master (vasai) abides, i.e. awareness of God’s presence is obtained, (man-i) in the mind (gur sabdi) with the guru’s word/guidance and is then (jaata = known) experienced within (sahjey) naturally – all the time.

This happens when (agan-i) the fire of (trisna = craving) desires (bujhi) is extinguished (andrah-u) from within by (naata) bathing (sar-i) in the pool of, i.e. remembering and emulating, (har-i = dispels vices) the purifying (amrit) life giving elixir – of Divine virtues, in holy congregation.

 (Vaddey) the great Master has (vaddee) great (vaddiaaee) virtue virtues, but only one (gurmukh-i) who follows the Guru’s teachings understands, (bolaata = causes to utter) talks about, and emulates them. 6.      

 

——————————————

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਕਾਇਆ ਹੰਸ ਕਿਆ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੈ ਜਿ ਪਇਆ ਹੀ ਛਡਿ ਜਾਇ ॥ ਏਸ ਨੋ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਕਿ ਖਵਾਲੀਐ ਜਿ ਚਲਦਿਆ ਨਾਲਿ ਨ ਜਾਇ ॥

Salok mėhlā 3. Kā▫i▫ā hans ki▫ā parīṯ hai jė pa▫i▫ā hī cẖẖad jā▫e. Ės no kūṛ bol kė kẖavālī▫ai jė cẖalḏi▫ā nāl na jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Hans) the soul apparently has (kiaa) what, i.e. has no, (preet-i) affection for (kaaiaa) the body (j-i) since it (chhadd-i jaaey) leaves the body when it (paiaa) when it is still there.

(K-i) why should we (khavaaliai) feed (eys no) it (koorr bol-i = by telling lies) with earnings by unfair means, (j-i) when it does not (naal-i jaaey) accompany the soul (chaldiaa) when departing.

 

Page 511

 

ਕਾਇਆ ਮਿਟੀ ਅੰਧੁ ਹੈ ਪਉਣੈ ਪੁਛਹੁ ਜਾਇ ॥ ਹਉ ਤਾ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿਆ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਆਵਾ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਨ ਜਾਤੋ ਖਸਮ ਕਾ ਜਿ ਰਹਾ ਸਚਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥

Kā▫i▫ā mitī anḏẖ hai pa▫uṇai pucẖẖahu jā▫e. Ha▫o ṯā mā▫i▫ā mohi▫ā fir fir āvā jā▫e. Nānak hukam na jāṯo kẖasam kā jė rahā sacẖ samā▫e. ||1||

 

(Jaaey puchhahu) ask (paunai = breath) the soul and it will say that (kaaia) the body is (andh-u = blind) just (mitti) dust – which is discarded by the soul when their association is over.

And would say “I was (mohia) fascinated by (maaia) the pleasures of the world-play and have been (aava = coming) taking birth and (jaaey = going) dying (phir-i phir-i) again and again”.

The soul continues “I did not (jaato = know) pay attention to (hukam-u) commands of (khasam) the Master; (jey = so that) by their obedience I could have (rahaa) remained (samaaey) merged (sach-i) with the Eternal, says Nanak the third. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਏਕੋ ਨਿਹਚਲ ਨਾਮ ਧਨੁ ਹੋਰੁ ਧਨੁ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥ ਇਸੁ ਧਨ ਕਉ ਤਸਕਰੁ ਜੋਹਿ ਨ ਸਕਈ ਨਾ ਓਚਕਾ ਲੈ ਜਾਇ ॥

Mėhlā 3. Ėko nihcẖal nām ḏẖan hor ḏẖan āvai jā▫e. Is ḏẖan ka▫o ṯaskar johi na sak▫ī nā ocẖkā lai jā▫e.

 

 Prologue by the third Guru. (Naam) awareness of Divine virtues and commands (eko) alone is (nihchal = stable) the lasting (dhan-u) wealth; (hor-u) other (dhan-u) material wealth (aavai) keeps coming and (jaa-e) going, i.e. is earned and spent/lost – also it does not accompany on death.

(Taskar-u) a fraud (na saka-ee) cannot (joh-i) eye (is-u dhan = this wealth) Naam nor can (ochakaa = lifter) a thief (lai jaaey) carry it away.

 

ਇਹੁ ਹਰਿ ਧਨੁ ਜੀਐ ਸੇਤੀ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਜੀਐ ਨਾਲੇ ਜਾਇ ॥ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਈਐ ਮਨਮੁਖਿ ਪਲੈ ਨ ਪਾਇ ॥

ਧਨੁ ਵਾਪਾਰੀ ਨਾਨਕਾ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਨਾਮ ਧਨੁ ਖਟਿਆ ਆਇ ॥੨॥

Ih har ḏẖan jī▫ai seṯī rav rahi▫ā jī▫ai nāle jā▫e. Pūre gur ṯe pā▫ī▫ai manmukẖ palai na pā▫e. Ḏẖan vāpārī nānkā jinĥā nām ḏẖan kẖati▫ā ā▫e. ||2||

 

This wealth of (har-i) the Almighty, i.e. awareness of Divine virtues and commands, (rav rahia) stays (seyti) with (jeeai) the soul and (jaaey) goes (naaley) with the soul.

This awareness (paaiai) is obtained/learnt (tey) from (poorey) the perfect guru; (manmukh-i) the self-oriented person – who does not follow the guru – does not (paaey) get it in his/her (pal-e) lap, i.e. remains unaware of them.

(Dhan-u) great are (vaapaari) merchants (jinaa) who (khattia) earn (naam dhan-u) the wealth of Naam, i.e. great are the persons who have awareness of virtues and conduct their lives according to them, says the third Nanak. 2. 

 

ਪਉੜੀ ॥ ਮੇਰਾ ਸਾਹਿਬੁ ਅਤਿ ਵਡਾ ਸਚੁ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰਾ ॥ ਸਭੁ ਜਗੁ ਤਿਸ ਕੈ ਵਸਿ ਹੈ ਸਭੁ ਤਿਸ ਕਾ ਚੀਰਾ ॥

Pa▫oṛī. Merā sāhib aṯ vadā sacẖ gahir gambẖīrā. Sabẖ jag ṯis kai vas hai sabẖ ṯis kā cẖīrā.

 

(Paurri) stanza. (Meyra = my, of all) the (sahib) Master is (at-i) exceedingly (vaddaa) great, 

(sach-u) eternal, (gahir) deep in virtues and (gambheera) profound.

(Sabh-u) everything falls in (tis ka) IT’s (cheera) ambit; (sabh-u) the whole (jag-u) world is (vas-i) under (tis kai) IT’s control.

 

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਾਈਐ ਨਿਹਚਲੁ ਧਨੁ ਧੀਰਾ ॥ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸੈ ਭੇਟੈ ਗੁਰੁ ਸੂਰਾ ॥ ਗੁਣਵੰਤੀ ਸਾਲਾਹਿਆ ਸਦਾ ਥਿਰੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਰਿ ਪੂਰਾ ॥੭॥

Gur parsādī pā▫ī▫ai nihcẖal ḏẖan ḏẖīrā. Kirpā ṯe har man vasai bẖetai gur sūrā. Guṇvanṯī salāhi▫ā saḏā thir nihcẖal har pūrā. ||7||

 

The (nichal-u = stable) lasting (dhan-u) wealth of Naam (paaiai) is obtained (parsaadi) with the grace/guidance of the guru; once obtained it is the source of (dheera = patience) peace of mind.

It is (tey) with (kirpa) Divine grace that one (bheyttai) finds the guru (soora = warrior) who has overcome vices, and with his teachings, (har-i) the Almighty (vasai = dwells) is found (man-i) in the mind, i.e. one gets awareness of Naam and lives by IT.

(Gunvanti) the virtuous persons (saalaahia) praise (sadaa) the ever (thir-u) stable (poora) perfect 

(nihchal-u) eternal Almighty. 7.  

 

——————————————-

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਧ੍ਰਿਗੁ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਦਾ ਜੀਵਿਆ ਜੋ ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਰਹਰਿ ਤਿਆਗਦੇ ਦੁਖੁ ਹਉਮੈ ਪਾਪ ਕਮਾਇ ॥ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨੀ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਵਿਆਪੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਬੂਝ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥ ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਓਇ ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਵਹਿ ਅੰਤਿ ਗਏ ਪਛੁਤਾਇ ॥

Salok mėhlā 3. Ḏẖarig ṯinĥā ḏā jīvi▫ā jo har sukẖ parhar ṯi▫āgḏe ḏukẖ ha▫umai pāp kamā▫e. Manmukẖ agi▫ānī mā▫i▫ā mohi vi▫āpe ṯinĥ būjẖ na kā▫ī pā▫e. Halaṯpalaṯ o▫e sukẖ na pāvahi anṯ ga▫e pacẖẖuṯā▫e.

 

Prologue by the third Guru. Those who (parhar-i) put away, i.e. forget, (har-i) the Almighty, (tinaa da) their (jeevia) life is (dhrig-u) accursed; they (tiaagdey = give up) lose (sukh-u) peace of mind and (kammaey) live in (dukh-u = pain) restless-ness because of their (haumai) ego.

Such (mamukh) self-oriented persons remain (agaiaani = ignorant) oblivious of Divine virtues and commands due to (viaapey) being engrossed in (moh) attachment to (maaia) the world-play; (tin) they (paaey) have (na kaaee) no (boojh) understanding – of their role in life.

They (paavah-i) get no (sukh-u) peace (halat-i) in this world or (palat-i) in the hereafter; (ant-i) at the end, they (gaey) depart from the world (pachhutaaey) repenting.

 

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਕੋ ਨਾਮੁ ਧਿਆਏ ਤਿਸੁ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਪੂਰਬਿ ਹੋਵੈ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਆਇ ਪਾਇ ॥੧॥

Gur parsādī ko nām ḏẖi▫ā▫e ṯis ha▫umai vicẖahu jā▫e. Nānak jis pūrab hovai likẖi▫ā so gur cẖarṇī ā▫e pā▫e. ||1||

 

(Ko) some rare person – finds the guru – and (gur parsaadi) with the guru’s grace/guidance, (dhiaaey) pays attention to (naam-u) Divine virtues and commands; with this, (haumai) ego (jaaey = goes) leaves (vichahu) from the mind of such a person.

But only one (jis-u) in whose destiny (hovai) it is written (poorab-i = from past) based on past deeds, (so) that person (aaey) comes and (paaey) places the self (charni) at the feet of, i.e. submits to the teachings of, the guru, says the third Nanak. 1. 

 

ਮ: ੩ ॥ ਮਨਮੁਖੁ ਊਧਾ ਕਉਲੁ ਹੈ ਨਾ ਤਿਸੁ ਭਗਤਿ ਨ ਨਾਉ ॥ ਸਕਤੀ ਅੰਦਰਿ ਵਰਤਦਾ ਕੂੜੁ ਤਿਸ ਕਾ ਹੈ ਉਪਾਉ ॥ ਤਿਸ ਕਾ ਅੰਦਰੁ ਚਿਤੁ ਨ ਭਿਜਈ ਮੁਖਿ ਫੀਕਾ ਆਲਾਉ ॥

Mėhlā 3. Manmukẖ ūḏẖā ka▫ul hai nā ṯis bẖagaṯ na nā▫o. Sakṯī anḏar varaṯḏā kūṛ ṯis kā hai upā▫o. Ŧis kā anḏar cẖiṯ na bẖij▫ī mukẖ fīkā ālā▫o.

 

Prologue by the third Guru. (Manmukh-u) a self-oriented person is like (oodhaa = reversed/sagging) a withered (kaul-u) lotus flower – lacks comfort/peace, because (tis-u = that) s/he has neither (bhagat-i) devotion, obedience, nor (bhaau) love for Divine virtues and commands.

S/he (vartadaa) remains engrossed in (sakti) material objects and (koorr = false) unrighteous are (tis ka) his/her (upaau) ways;

(Andar-i = inside) within (tis ka) him/her (chit) the mind does not (bhijaee = rinsed) have love/peace, while (aalaau) speech/talk (mukh-i) coming from his/her mouth is (pheeka = insipid) arrogant.

 

ਓਇ ਧਰਮਿ ਰਲਾਏ ਨਾ ਰਲਨ੍ਹ੍ਹਿ ਓਨਾ ਅੰਦਰਿ ਕੂੜੁ ਸੁਆਉ ॥ ਨਾਨਕ ਕਰਤੈ ਬਣਤ ਬਣਾਈ ਮਨਮੁਖ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬੋਲਿ ਡੁਬੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੇ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥੨॥

O▫e ḏẖaram ralā▫e nā ralniĥ onā anḏar kūṛ su▫ā▫o. Nānak karṯai baṇaṯ baṇā▫ī manmukẖ kūṛ bol bol dube gurmukẖ ṯare jap har nā▫o. ||2||

 

(Oey) they – the self-oriented persons, cannot (ralan-i = mix) identify (dharam-i) with the righteous, because (andar-i) in their minds (suaau) the intentions are (koorr-u = false) evil/vicious.

Says the third Nanak: (Kartai) the Creator (banaai) made (banat = construction) nature such that (manmukh) the self-oriented persons (bol-i bol-i) ever speak (koorr-u) falsehood, i.e. conduct themselves viciously and (ddubey) drown in the world-ocean, i.e. remain in cycles of reincarnation, while (gurmukh-i) the guru-oriented, (jap-i) remember to live by (har-i naau) Divine virtues and commands, and thus (tarey) get across the world-ocean to unite with the Almighty. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਬਿਨੁ ਬੂਝੇ ਵਡਾ ਫੇਰੁ ਪਇਆ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਜਾਈ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਨ ਕੀਤੀਆ ਅੰਤਿ ਗਇਆ ਪਛੁਤਾਈ ॥

Pa▫oṛī. Bin būjẖe vadā fer pa▫i▫ā fir āvai jā▫ī. Saṯgur kī sevā na kīṯī▫ā anṯ ga▫i▫ā pacẖẖuṯā▫ī.

 

(Paurri) stanza. (Bin-u) without understanding the purpose of human birth and acting accordingly, the soul gets into (vaddaa = big) a long (pheyr) process of going round, (aavai = comng) being born and (jaai = going) dying (phir-i) again, i.e. the soul remains in cycles of reincarnation for long.

Such a person does not (s-eva keeteetaa = serve) follow the true guru’s teachings and (ant-i = at the end) ultimately (gaiaa) leaves the world (pachhutaai) repenting – for not being able to unite with the Creator. 

 

ਆਪਣੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਗੁਰੁ ਪਾਈਐ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਈ ॥ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਵਿਚਹੁ ਉਤਰੈ ਸੁਖੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਈ ॥ ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਾਲਾਹੀਐ ਹਿਰਦੈ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥੮॥
Āpṇī kirpā kare gur pā▫ī▫ai vicẖahu āp gavā▫ī. Ŧarisnā bẖukẖ vicẖahu uṯrai sukẖ vasai man ā▫ī. Saḏā saḏā salāhī▫ai hirḏai liv lā▫ī. ||8||

 

When one (gavaaee = loses) dissolves (aap-u = self) ego (vichahu = from within) in the mind, the Almighty (karey) bestows (aapni) IT’s (kirpa) grace and one (paaeeai) finds the guru.

With the guru’s guidance, (trisna) desires and (bhukh) craving (utrai) get off (vichahu) from within and (sukh-u) peace (vasai aaee = comes to dwell) experienced by the mind.

 The guru teaches to (sadaa sadaa) for ever (saalaahiai) praise the Almighty (liv laaee) focusing (hirdai) the mind on IT. 8.

 

—————————————–

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਆਪਣਾ ਤਿਸ ਨੋ ਪੂਜੇ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥ ਸਭਨਾ ਉਪਾਵਾ ਸਿਰਿ ਉਪਾਉ ਹੈ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥

Salok mėhlā 3.  Jė saṯgur seve āpṇā ṯis no pūje sabẖ ko▫e.  Sabẖnā upāvā sir upā▫o hai har nām parāpaṯ ho▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Ji) one who (seyvey = serves) follows the guidance of (aapna) one’s (satigur) true guru, (sabh-u koey) every one (poojey = worships) respects (tis no = that person) him/her.

Awareness of (naam-u) Divine virtues and commands (praapat-i hoe) is obtained from the guru; this is (upaau) the effort (sir-i) above (sabhna) all (upaava) efforts – for attaining union with the Creator.

 

ਅੰਤਰਿ ਸੀਤਲ ਸਾਤਿ ਵਸੈ ਜਪਿ ਹਿਰਦੈ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਖਾਣਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੈਨਣਾ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਡਾਈ ਹੋਇ ॥੧॥

Anṯar sīṯal sāṯ vasai jap hirḏai saḏā sukẖ ho▫e. Amriṯ kẖāṇā amriṯ painṇā Nānak nām vadā▫ī ho▫e. ||1||

 

When one has Naam (antar-i) within, the mind is (seetal = cool) tranquil, and (saat-i/saanti) peace (vasai) abides (hirdai) in the mind; (sukh-u hoey) peace is experienced (sadaa) for ever (jap-i) by remembering and living by Naam.

Such a person’s (khaana) food and (painana) clothing is (amrit) the life-giving elixir of Naam, i.e. s/he lives by Divine virtues and commands; for him

/her (vadaai hoey) there is glory in living by Naam-u. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਏ ਮਨ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣਿ ਹਰਿ ਪਾਵਹਿ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨੁ ॥ ਹਰਿ ਸੁਖਦਾਤਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਉਮੈ ਜਾਇ ਗੁਮਾਨੁ ॥ ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਪਾਈਐ ਤਾ ਅਨਦਿਨੁ ਲਾਗੈ ਧਿਆਨੁ ॥੨॥

Mėhlā 3. Ė man gur kī sikẖ suṇ har pāvahi guṇī niḏẖān. Har sukẖ▫ḏāṯa man vasai ha▫umai jā▫e gumān. Nānak naḏrī pā▫ī▫ai ṯā an▫ḏin lāgai ḏẖi▫ān. ||2||

 

Prologue by the third Guru. (Aey) o my (man) mind, (sun-i) listen to (sikh) the teachings (ki) of the guru to (paavah-i) obtain union with the Almighty, (nidhaan) the treasure-house (guni) of virtues.

With the guru’s guidance (haumai) ego and (gumaan-u) pride (jaa-e) leave and (har-i) the Almighty, (sukhdaata = giver of comfort/peace) the source of peace of mind, (vasai = dwells) is found within.

We (paaeeai) find the Master (nadri) with IT’s grace; (ta) then (laagai dhiaan-u) focus remains on the Master (andin = day after day) forever, says Nanak the third. 2.

 

Page 512

 

ਪਉੜੀ ॥ ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਸਭੁ ਸਚੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਵਿਤਾ ॥ ਅੰਦਰਹੁ ਕਪਟੁ ਵਿਕਾਰੁ ਗਇਆ ਮਨੁ ਸਹਜੇ ਜਿਤਾ ॥

Pa▫oṛī.  Saṯ sanṯokẖ sabẖ sacẖ hai gurmukẖ paviṯā. Anḏrahu kapat vikār ga▫i▫ā man sėhje jiṯā.

 

(Paurri) stanza. (Gurmukh-i) one who follows the guru’s guidance, becomes (pavitaa) purified of vices; s/he acquires the qualities of (sat-u) sharing, (santokh-u) contentment and (sach-u) truthfulness.

S/he (sahjey) easily (jita = conquers) controls (man-u) the mind and (vikaar-u) the vice of (kapatt) deception (gaiaa = goes) is banished (andarhu = from inside) from his/her mind.

 

ਤਹ ਜੋਤਿ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਅਨੰਦ ਰਸੁ ਅਗਿਆਨੁ ਗਵਿਤਾ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਰਵੈ ਗੁਣ ਪਰਗਟੁ.

ਗੁਰਮੁਖੋਂ ਮੇਂ ਸਤ ਸੰਤੋਖ ਔਰ ਸਤ ਸਰੂਪ ਕਾ ਜਾਨਨਾ ਕਿਤਾ ॥ ਸਭਨਾ ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਹੈ ਇਕੋ ਹਰਿ ਮਿਤਾ ॥੯॥

Ŧah joṯ pargās anand ras agi▫ān gaviṯā. An▫ḏin har ke guṇ ravai guṇ pargat kiṯā. Sabẖnā ḏāṯā ek hai iko har miṯā. ||9||

 

(Tah) therein is (pragaas-u = light) awareness of (jot-i = light) Divine virtues, (ras-u) relish and experience of (anand) bliss; the state of (agiaan-u = ignorance) being oblivious of the purpose of human birth (gavitaa = lost) ends

S/he (andin = every day) ever (ravai) remembers (gun) virtues of (har-i) the Almighty; and they are (pargatt kita = aremanifested) experienced within.

One then realizes that the Almighty is (eyk) the lone (daata = giver) benefactor and (mitaa) friend (sabhna) of all. 9.   

 

—————————————-

 

ਸਲੋਕੁ ਮ: ੩ ॥ ਬ੍ਰਹਮੁ ਬਿੰਦੇ ਸੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਕਹੀਐ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਪੁਛੈ ਸਚੁ ਸੰਜਮੁ ਕਮਾਵੈ ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ ਤਿਸੁ ਜਾਏ ॥

Salok mėhlā 3. Barahm binḏe so barāhmaṇ kahī▫ai jė an▫ḏin har liv lā▫e. Saṯgur pucẖẖai sacẖ sanjam kamāvai ha▫umai rog ṯis jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (J-i) one who (bindey) understands – the virtues of – (brahm-u) the Creator (andin = every day) ever (liv laaey) remains absorbed (har-i) in the Almighty, (so) that person (kaheeai) is called Brahaman.

S/he (puchhai = asks) seeks guidance from (satigur) the true guru, and as taught by him, (sanjam-u kamaavai) disciplines him/her-self to live in (sach-u) the truth; (tis-u) his /her (rog-u) affliction of (haumai) ego (jaaey) leaves.

 

ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਗੁਣ ਸੰਗ੍ਰਹੈ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਏ ॥ ਇਸੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੀ ਜਿ ਹਉਮੈ ਮੇਟਿ ਸਮਾਏ ॥ ਨਾਨਕ ਤਿਸ ਨੋ ਮਿਲਿਆ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਏ ॥੧॥

Har guṇ gāvai guṇ sangrahai joṯī joṯ milā▫e. Is jug mėh ko virlā barahm gi▫ānī jė ha▫umai met samā▫e. Nānak ṯis no mili▫ā saḏā sukẖ pā▫ī▫ai jė an▫ḏin har nāmḏẖi▫ā▫e. ||1||

 

S/he (gaavai = sings) remembers, (sangarhai = accumulates) keeps acquiring and lives by, (har-i gun) Divine virtues (milaaey) merges his her (joti) soul, i.e. remains absorbed, in (jot-i) the Supreme Soul, the Creator.

(Mah-i) in (is-u) this (jug) age of falsehood/ignorance, there is (ko) some (virla) rare one (ji) who (meytt-i) erases (haumai) ego from the mind, (brahm giaani) understands Divine virtues, and (samaaey) remains absorbed in the Master.

Says third Nanak: One (sukh paaeeai = gets comfort) feels happy (milia) to meet (tis no) the person who (andin = every day) ever (dhiaaey) pays attention to (har-i naam-u) Divine virtues and commands.1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਅੰਤਰਿ ਕਪਟੁ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨੀ ਰਸਨਾ ਝੂਠੁ ਬੋਲਾਇ ॥ ਕਪਟਿ ਕੀਤੈ ਹਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨ ਭੀਜੈ ਨਿਤ ਵੇਖੈ ਸੁਣੈ ਸੁਭਾਇ ॥

Mėhlā 3. Anṯar kapat manmukẖ agi▫ānī rasnā jẖūṯẖ bolā▫e. Kapat kīṯai har purakẖ na bẖījai niṯ vekẖai suṇai subẖā▫e.

 

Prologue by the third Guru. A person who has (kapatt-u) deception (antar-i) in the mind, such a (manmukh) self-oriented person remains (agiaani = ignorant) oblivious of the purpose of human birth and (bolaaey = causes to say) speaks (jhootth-u) untruth with his/her (rasna) tongue.

But (kapatt-i keetai) practicing deception, (har-i purakh-u) the Almighty cannot (bheejai = rinsed) pleased; IT (nit) ever (veykhai) watches and (sunai) listens – what is in the mind – (subhaa-e) as per IT’s nature.  

 

ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਜਾਇ ਜਗੁ ਪਰਬੋਧੈ ਬਿਖੁ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਸੁਆਇ ॥ ਇਤੁ ਕਮਾਣੈ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵੈ ਜੰਮੈ ਮਰੈ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥ ਸਹਸਾ ਮੂਲਿ ਨ ਚੁਕਈ ਵਿਚਿ ਵਿਸਟਾ ਪਚੈ ਪਚਾਇ ॥

Ḏūjai bẖā▫e jā▫e jag parboḏẖai bikẖ mā▫i▫ā moh su▫ā▫e. Iṯ kamāṇai saḏā ḏukẖ pāvai jammai marai fir āvai jā▫e. Sahsā mūl na cẖuk▫ī vicẖ vistā pacẖai pacẖā▫e.

 

A self-oriented person (parbodhai) talks wisdom (jag-u = world) to the people, but (moh = attachment) thinks of (suaaey) self-interest and (doojai bhaaey = other love) loves (bikh-u) vices (maaia) in the world-play.

By (kamaanai) acting (it-u) like this, s/he (sadaa) ever (pavaai) suffers (dukh-u = pain) separation from the Creator; s/he (marai = dies) succumbs to vices and (jammai = is born) comes out of them, but on death (phir-i) keeps going in cycles of (aavai = coming) being born and (marai) dying.

His/her (sahsaa) anxiety (mool-i) absolutely does not (chukaee) end and (pachai pachaa-e) perishes in (vista = excrement) the filth of vices.

 

ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣਾਇ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵੈ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਗਾਵੈ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਅੰਤਿ ਛਡਾਇ ॥੨॥

Jis no kirpā kare merā su▫āmī ṯis gur kī sikẖ suṇā▫e. Har nām ḏẖi▫āvai har nāmo gāvai har nāmo anṯ cẖẖadā▫e. ||2||

 

(Jis-u) one on whom (suaami) the Master (m-era = my) of all (kripa kar-e) is kind, causes (tis-u) him/her (sunaa-e) to hear the guru’s (sikh) teaching.

S/he then (dhiaavai) pays attention to (har-i naam-u) Divine virtues and commands, and (gaavai = sings) fondly remembers them; living by Naam (chaddaavai) liberates (ant-i) in the end – saves from falling in control of the messenger of death who sends the soul for reincarnation. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਜਿਨਾ ਹੁਕਮੁ ਮਨਾਇਓਨੁ ਤੇ ਪੂਰੇ ਸੰਸਾਰਿ ॥ ਸਾਹਿਬੁ ਸੇਵਨ੍ਹ੍ਹਿ ਆਪਣਾ ਪੂਰੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥ ਹਰਿ ਕੀ ਸੇਵਾ ਚਾਕਰੀ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਪਿਆਰਿ ॥

Pa▫oṛī.  Jinā hukam manā▫i▫on ṯe pūre sansār. Sāhib sevniĥ āpṇā pūrai sabaḏ vīcẖār. Har kī sevā cẖākrī sacẖai sabaḏ pi▫ār.

 

(Paurri) stanza. (Jina) those whom the Almighty (manaaion-u) causes to obey (hukam-u) Divine commands, (tey) they (poorey) accomplish the purpose for which they came (sansaar-i) to the world – took human birth.

They (veechaar-i) contemplate (sabad-i) the words/commands and (s-evan = serve) obey the (sahib-u) the Master (aapna = own) of all, (poorai) the Perfect Master l.

(Seva) service and (chaakri) carrying out the will of (har-i) the Almighty is  (piaar-u) lovingly obeying (sabad-i) commands of (sachai) the Eternal Master.  

 

ਹਰਿ ਕਾ ਮਹਲੁ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਪਾਇਆ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਮਾਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਿ ਰਹੇ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥੧੦॥

Har kā mahal ṯinĥī pā▫i▫ā jinĥ ha▫umai vicẖahu mār. Nānak gurmukẖ mil rahe jap har nāmāurḏẖār. ||10||

 

(Tini) only they (paaia = obtain) reach (mahal = palace) the abode of the Almighty (jin) who have (maar-i = killed) banished (haumai) ego (vichahu) from within.

Says the third Nanak: (Gurmukh-i) those who follow the guru’s teachings (mil-i rahey = remain together) remain absorbed in the Master (jap-i) remembering (har-i naama) Divine virtues and commands and (dhaar-i) keeping them in (ur) mind. 10.

 

SGGS pp 508-510, Goojri Ki Vaar M: 3, Paurris 1-5.

 

ਗੂਜਰੀ ਕੀ ਵਾਰ ਮਹਲਾ ੩ ਸਿਕੰਦਰ ਬਿਰਾਹਿਮ ਕੀ ਵਾਰ ਕੀ ਧੁਨੀ ਗਾਉਣੀ

Gūjrī kī vār mėhlā 3 sikanḏar birāhim kī vār kī ḏẖunī gā▫uṇī

 

(Vaar) ballad by the third Guru in Raag Goojri, (gaauni) to be sung to (dhuni) the tune of the folk ballad regarding Sikandar and (biraahim) Ibrahim.

 

ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Ik▫oaʼnkār saṯgur parsāḏ.

 

Invoking the One all-pervasive Creator who may be known with the true guru’s grace.

 

Note: This first Paurri of Goojri Ki Vaar M: 3 has two Sloks or prologues, also of the third Guru, preceding it.  The Sloks caution against attachment to the world-play – of relatives, wealth, status, rivalries and son, because that causes to forget the purpose of human life, which is to attain union with the Almighty. This is facilitated by following the guru. The Paurri motivates to pay single-minded attention to the Almighty within; this will not let the mind be distracted or look elsewhere for succour.

 

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ ਇਹੁ ਜਗਤੁ ਮਮਤਾ ਮੁਆ ਜੀਵਣ ਕੀ ਬਿਧਿ ਨਾਹਿ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਜੋ ਚਲੈ ਤਾਂ ਜੀਵਣ ਪਦਵੀ ਪਾਹਿ ॥

Salok mėhlā 3. Ih jagaṯ mamṯā mu▫ā jīvaṇ kī biḏẖ nāhi. Gur kai bẖāṇai jo cẖalai ṯāʼn jīvaṇ paḏvī pāhi.

 

Prologue by the third Guru. (Ihu = this) the (jagat-u = world) human beings (muaa = dead) are possessed by (mamta = possessive-ness) attachment to persons/things, and thus are not aware of (bidh-i = method) the way to (jeevan) live, i.e. how lead life so as to achieve the purpose of human birth – to unite with the Creator.

(Jo) one who (chalai = moves) acts by the guru’s (bhaanai = will) teachings, s/he (paah-i) attains (padvi = status) state of having (jeevan) life – not to fall prey to temptations. 1.

 

ਓਇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਜਨ ਜੀਵਤੇ ਜੋ ਹਰਿ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਹਿ ॥ ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਮਨਿ ਵਸੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਹਿ ॥੧॥

O▫e saḏā saḏā jan jīvṯe jo har cẖarṇī cẖiṯ lāhi. Nānak naḏrī man vasai gurmukẖ sahj samāhi. ||1||

 

(Oey) those (jan = servants) devotees who (laahi) attach their (chit-u) mind to (charni) the feet of (har-i) the Almighty, i.e. comply with Divine commands, they (sadaa sadaa) forever (jeevtey) live, i.e. do not succumb to temptations.

It is (nadri) with Divine grace that one finds the guru and (gurmukh-i) with his teachings, the Almighty (vasai = dwells) is remembered (man-i) in the mind; s/he then (samaah-i) remains absorbed in obedience to the Almighty (sahj-i) in a state of poise, says third Nanak. 1.

 

ਮਃ ੩ ॥ ਅੰਦਰਿ ਸਹਸਾ ਦੁਖੁ ਹੈ ਆਪੈ ਸਿਰਿ ਧੰਧੈ ਮਾਰ ॥ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਸੁਤੇ ਕਬਹਿ ਨ ਜਾਗਹਿ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ॥

Mėhlā 3.  Anḏar sahsā ḏukẖ hai āpai sir ḏẖanḏẖai mār. Ḏūjai bẖā▫e suṯe kabėh na jāgėh mā▫i▫ā moh pi▫ār.

 

Prologue by the third Guru. (Andar-i = inside) in the minds of the mortals, there (hai) is (dukh-u) pain/suffering and (sahsaa) anxiety; it is (aapai = self) a self-inflicted (maar = beating) 

consequence of their (dhandhai) pursuits in life.

They remain (sutey = asleep) lost in (doojai bhaey) ideas, forgetting the Almighty and are (kabah-i na) never (jaagah-i = awake) alert because of (moh, piaar = love) attachment to objects of (maaia) temptations in the world-play.

 

ਨਾਮੁ ਨ ਚੇਤਹਿ ਸਬਦੁ ਨ ਵੀਚਾਰਹਿ ਇਹੁ ਮਨਮੁਖ ਕਾ ਆਚਾਰੁ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਪਾਇਆ ਜਨਮੁ ਬਿਰਥਾ ਗਵਾਇਆ ਨਾਨਕ ਜਮੁ ਮਾਰਿ ਕਰੇ ਖੁਆਰ ॥੨॥
Nām na cẖīṯėh sabaḏ na vicẖārėh ih manmukẖ kā ācẖār. Har nām na pā▫i▫ā janam birthā gavā▫i▫ā Nānak jam mār kare kẖu▫ār. ||2||

 

(Ihu = this) such is (aachaar) the way of life of (manmukh) a self-willed person: S/he does not (cheytah-i = keep in mind) remain aware of (naam-u) the Almighty and does not (veechaarah-i) reflect on (sabad-u) Divine commands.

Anyone who does not (paaia) acquire awareness of (har-i naam-u) Divine commands, s/he (gavaaiaa = loses) wastes (janam-u = birth) human birth (birtha) in vain, i.e. does not attain union with the Almighty; (jam-u) the messenger of Divine justice (maar-i = beats) punishes and (karey khuaar) frustrates – his/her wish to unite with the Almighty. 2.

 

Page 509

 

ਪਉੜੀ ॥ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਉਪਾਇਓਨੁ ਤਦਹੁ ਹੋਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥ ਮਤਾ ਮਸੂਰਤਿ ਆਪਿ ਕਰੇ ਜੋ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਈ ॥

Pa▫oṛī. Āpṇā āp upā▫i▫on ṯaḏahu hor na ko▫ī. Maṯā masūraṯ āp kare jo kare so ho▫ī.

 

(Paurri) stanza of the third Guru. Initially, the Creator (upaaion-u) created (aapna aap-u) IT-self; (tadahu) at that time (na koee) none (hor-u) else existed.

The Creator (aap-i) IT-self (mataa karey) made plans with own (masoorat) counsel; (jo) what IT (karey = des) decides, (su) that (hoee) happens.

 

ਤਦਹੁ ਆਕਾਸੁ ਨ ਪਾਤਾਲੁ ਹੈ ਨਾ ਤ੍ਰੈ ਲੋਈ ॥ ਤਦਹੁ ਆਪੇ ਆਪਿ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਹੈ ਨਾ ਓਪਤਿ ਹੋਈ ॥ ਜਿਉ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਿਵੈ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥੧॥

Ŧaḏahu ākās na pāṯāl hai nā ṯarai lo▫ī. Ŧaḏahu āpe āp nirankār hai nā opaṯ ho▫ī. Ji▫o ṯis bẖāvai ṯivai kare ṯis bin avar na ko▫ī. ||1||

 

(Tadahu) then there was no (aakaas-u) the sky and no (paataal-u) the lower regions; (trai loee = three regions) the world did not exist.

(Tadahu) then (nirankaar) the formless Master (hai = is) existed (aapey aap-i = by the self) IT-self alone and (opat-i) creation and had not (hoee) come into being. (Message: When one focuses on the Almighty alone, other ideas to not enter the mind).

(Jio) the way (tis-u) IT (bhaavai) likes (tivai) that way IT (karey) does; there is (na koi) none other (bin-u) except the Creator. 1. 

 

Note: The pronoun IT has been used for God who is not a person and is gender-neutral.

 

———————————–

 

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ ਸਾਹਿਬੁ ਮੇਰਾ ਸਦਾ ਹੈ ਦਿਸੈ ਸਬਦੁ ਕਮਾਇ ॥ ਓਹੁ ਅਉਹਾਣੀ ਕਦੇ ਨਾਹਿ ਨਾ ਆਵੈ ਨਾ ਜਾਇ ॥

Salok mėhlā 3.  Sāhib merā saḏā hai ḏisai sabaḏ kamā▫e. Oh a▫uhāṇī kaḏe nāhi nā āvai nā jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Meyra) my (sahib-u) Master is (sadaa = ever) eternal, and (disai = seen) is found by those who (kamaaey) comply with (sabadu = Word) Divine commands.

(Ohu = that) IT (kadey naah-i) never (au-haani/audh-haani = without life) without being present, i.e. is all-pervasive and eternal. 

 

ਸਦਾ ਸਦਾ ਸੋ ਸੇਵੀਐ ਜੋ ਸਭ ਮਹਿ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥ ਅਵਰੁ ਦੂਜਾ ਕਿਉ ਸੇਵੀਐ ਜੰਮੈ ਤੈ ਮਰਿ ਜਾਇ ॥

Saḏā saḏā so sevī▫ai jo sabẖ mėh rahai samā▫e. Avar ḏūjā ki▫o sevī▫ai jammai ṯai mar jā▫e.

 

We should (sadaa sadaa) forever (seyveeai = serve) obey/worship (so) that Master (jo) who (rahai samaaey) is present (mah-i) in (sabh) all – everything/one.

(Kio = why?) we should not, (seyveeai = serve) serve/worship (avar-u dooja) anyone else who (jammai) is born (tai) and (mar-i jaaey) dies.

 

ਨਿਹਫਲੁ ਤਿਨ ਕਾ ਜੀਵਿਆ ਜਿ ਖਸਮੁ ਨ ਜਾਣਹਿ ਆਪਣਾ ਅਵਰੀ ਕਉ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਏਵ ਨ ਜਾਪਈ ਕਰਤਾ ਕੇਤੀ ਦੇਇ ਸਜਾਇ ॥੧॥

Nihfal ṯin kā jīvi▫ā jė kẖasam na jāṇėh āpṇā avrī ka▫o cẖiṯ lā▫e. Nānak ev na jāp▫ī karṯā keṯī ḏe▫e sajā▫e. ||1||

 

(Nihphal-u) fruit-less is (jeevia) the life (tin ka) of those, who do not (jaanah-i = know) acknowledge (aapna) their (khasam = master) Creator and (chit-u laaey = attach their minds) look to (avri) others.

They cannot (jaapaee) imagine (keyti) how much (sajaaey) punishment (karta) the Creator (dey-i) gives to such people – they are not accepted for union with the Creator and keep reincarnating, says third Nanak. 1.

 

ਮਃ ੩ ॥ ਸਚਾ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਸਭੋ ਵਰਤੈ ਸਚੁ ॥ ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝਿ ਪਰਵਾਣੁ ਹੋਇ ਤਾ ਫਲੁ ਪਾਵੈ ਸਚੁ ॥ ਕਥਨੀ ਬਦਨੀ ਕਰਤਾ ਫਿਰੈ ਹੁਕਮੈ ਮੂਲਿ ਨ ਬੁਝਈ ਅੰਧਾ ਕਚੁ ਨਿਕਚੁ ॥੨॥

Mėhlā 3.  Sacẖā nām ḏẖi▫ā▫ī▫ai sabẖo varṯai sacẖ. Nānak hukam bujẖ parvāṇ ho▫e ṯā fal pāvai sacẖ. Kathnī baḏnī karṯā firai hukmai mūl na bujẖ▫ī anḏẖā kacẖnikacẖ. ||2||

 

Prologue by the third Guru. When we (dhiaaeeai) focus on (sachaa) the eternal (naam-u) Divine virtues and commands, we perceive that (sach-u) the Eternal Master (vartai) pervades (sabho) 

Everywhere – IT’s writ runs everywhere.

One who (bujh-i) understands and obeys (hukam-u) commands of the Master, (parvaan hoey) is approved; (ta) then s/he (paavai) obtains (phal-u = fruit) the reward of (sach-u) the Eternal Master IT-self, i.e. union with IT, says the third Nanak.

But one who (karta phirai = goes about) does only (kathni badni) talking, s/he does not (mool-i) at all (bujhaee) pay attention and obey (hukmai) Divine commands – the guide for life; that person (andhaa = blind) remains unaware of Naam and  (kach-u nikach-u = absolutely raw) unsuccessful, i.e. never attains union with the Creator. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਸੰਜੋਗੁ ਵਿਜੋਗੁ ਉਪਾਇਓਨੁ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਕਾ ਮੂਲੁ ਰਚਾਇਆ ॥ ਹੁਕਮੀ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਾਜੀਅਨੁ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥

Pa▫oṛī.  Sanjog vijog upā▫i▫on saristī kā mūl racẖā▫i▫ā. Hukmī sarisat sājī▫an joṯī joṯ milā▫i▫ā.

 

(Paurri) stanza. The soul (sanjog) uniting with the Creator or (vijog) remaining separated from IT – by remaining in cycles of reincarnation – is (mool = root) fundamental to (rachiaa) creation of (sristti) the universe.

IT (saajian) created (sristt-i) the universe (hukmi) at IT’s will and (milaaia) put (jot-i = light) part of IT-self in (joti) the souls of the creatures.  

 

ਜੋਤੀ ਹੂੰ ਸਭੁ ਚਾਨਣਾ ਸਤਿਗੁਰਿ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਇਆ ॥ ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨੁ ਮਹੇਸੁ ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਸਿਰਿ ਧੰਧੈ ਲਾਇਆ ॥ ਮਾਇਆ ਕਾ ਮੂਲੁ ਰਚਾਇਓਨੁ ਤੁਰੀਆ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੨॥

Joṯī hūʼn sabẖ cẖānṇā saṯgur sabaḏ suṇā▫i▫ā. Barahmā bisan mahes ṯarai guṇ sir ḏẖanḏẖai lā▫i▫ā. Mā▫i▫ā kā mūl racẖā▫i▫on ṯurī▫ā sukẖ pā▫i▫ā. ||2||

 

 (Chaananaa = light) life in (sabh-u) every creature is due to (joti) light/Spirit of the Creator (hoo’n) alone; (satigur) the true guru (sunaaia = cause to hear) imparts awareness of his (sabad-u) Divine commands.

The Master created the concept of Brahma, (bisan-u) Vishnu and (mahes-u) Mahesh – the Hindu trinity, and shows them (laaiaa) engaged in (dhandhai) the tasks (sir-i = on heads) allotted to them; they perform them by (trai gun) the three modes of egoistic nature – Tamas = inertia/ignorance, Rajat = effort and Sattva or goodness of rituals etc.

The three modes are at (mool-u) the root of (maaiaa) illusion but those who transcend the three modes and get to (tureea) the fourth; they (paaia) attain (sukh-u = peace) union with the Creator. 2.

 

———————————-

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ ਸੋ ਜਪੁ ਸੋ ਤਪੁ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਵੈ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਵਡਿਆਈ ਪਾਵੈ ॥ ਨਾਨਕ ਆਪੁ ਛੋਡਿ ਗੁਰ ਮਾਹਿ ਸਮਾਵੈ ॥੧॥

Salok mėhlā 3. So jap so ṯap jė saṯgur bẖāvai. Saṯgur kai bẖāṇai vadi▫ā▫ī pāvai. Nānak āp cẖẖod gur māhi samāvai. ||1||

 

Prologue by the third Guru. (So) that (jap-u) recitation of mantras – worship, and (tap-u) ascetic practice is right (j-i) which (bhaavai) is approved by (satigur = true guru) the Almighty.

When (bhaanai) approved by the Almighty, s/he (paavai) obtains (vaddiaai) glory – by way of union with IT-self.

This happens if one (chhodd-i) gives up (aap-u = self) ego and (maah-i samaavai = merges in) lives by the teachings (gur-i) of the guru, says the third Nanak. 1.

 

ਮਃ ੩ ॥ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਲੇਵੈ ॥ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਵਡਿਆਈ ਦੇਵੈ॥੨॥

Mėhlā 3.  Gur kī sikẖ ko virlā levai. Nānak jis āp vadi▫ā▫ī ḏevai. ||2||

 

Prologue by the third Guru. (Ko) some (virla) rare person (leyvai = takes) follows the guru’s (sikh = instructions) guidance.

(Jis-u) whom the Almighty (aap-i) IT-self (deyvai) bestows (vaddiaaee) glory – leads that person to find the guru and follow his teachings, says Nanak the third. 2.

 

ਪਉੜੀ ॥ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਅਗਿਆਨੁ ਹੈ ਬਿਖਮੁ ਅਤਿ ਭਾਰੀ ॥ ਪਥਰ ਪਾਪ ਬਹੁ ਲਦਿਆ ਕਿਉ ਤਰੀਐ ਤਾਰੀ ॥

Pa▫oṛī. Mā▫i▫ā moh agi▫ān hai bikẖam aṯ bẖārī. Pathar pāp baho laḏi▫ā ki▫o ṯarī▫ai ṯārī.

 

(Paurri) stanza. (Moh-u) attachment to (maaia) temptations in the world-play causes (agiaan-u = ignorance) being oblivious – to Divine virtues and commands – and becomes the cause of (at-i bhaari = very strong) great (bikham-u) difficulty – being rejected for union with the Creator.

One oblivious of the Master commits (paap) transgressions; it is like (ladia) being loaded with (pathar) stones; (kio) how can one (tariai) swim, i.e. get across the world-ocean?

 

ਅਨਦਿਨੁ ਭਗਤੀ ਰਤਿਆ ਹਰਿ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੀ ॥ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲਾ ਹਉਮੈ ਛਡਿ ਵਿਕਾਰੀ ॥ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਿਸਤਾਰੀ ॥੩॥

An▫ḏin bẖagṯī raṯi▫ā har pār uṯārī. Gur sabḏī man nirmalā ha▫umai cẖẖad vikārī. Har har nām ḏẖi▫ā▫ī▫ai har har nisṯārī. ||3||

 

The Master (paar utaari = lands on other shore) ferries across those who are (andin = day after day) ever (ratia) imbued with (bhagti) devotion, i.e. conform to virtues and commands of the Almighty.

(Gur sabdi = with guru’s word) by following the guru’s teachings, (man-u) the mind is (nirmala) purified as one (chhadd-i) gives up (vikaari) the vice of (haumai) ego, i.e. is no more self-willed.

Then one (dhiaaia) pays attention to (har-i = dispels evil) the purifying and (har-i = makes green) rejuvenating (naam-u) commands of  the Almighty who (nistaari) ferries one across the world-ocean. 3.

 

————————————-

 

Note: The two prologues below highlight that ego is the obstacle to emancipation. The first has two parts. The first part is a slight variation of Slok No 58 of Bhagat Kabir on SGGS page 1367 saying ego comes in way of emancipation. The second part is by the third guru describes how the guru facilitates emancipation. The second by the third Guru has two parts on the same lines.

 

ਸਲੋਕੁ ॥ ਕਬੀਰ ਮੁਕਤਿ ਦੁਆਰਾ ਸੰਕੁੜਾ ਰਾਈ ਦਸਵੈ ਭਾਇ ॥ ਮਨੁ ਤਉ ਮੈਗਲੁ ਹੋਇ ਰਹਾ ਨਿਕਸਿਆ ਕਿਉ ਕਰਿ ਜਾਇ ॥

Salok. Kabīr mukaṯ ḏu▫ārā sankuṛā rā▫ī ḏasvai bẖā▫e. Man ṯa▫o maigal ho▫e rahā niksi▫ā ki▫o kar jā▫e.

 

Prologue. O Kabir: (Duaaraa) the gate to (mukat-i) emancipation – from vices in life, and reincarnation on death – is (sankurraa) narrow (bhaaey) like (dasvai) one tenth of (raaee) a mustard seed.

But (man-u) the mind (hoey rahaa) has become (maigal-u) an elephant; (kiau kar-i) how will it (niksia jaaey) go through – one with ego cannot obtain emancipation. 1.

 

ਐਸਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਜੇ ਮਿਲੈ ਤੁਠਾ ਕਰੇ ਪਸਾਉ ॥ ਮੁਕਤਿ ਦੁਆਰਾ ਮੋਕਲਾ ਸਹਜੇ ਆਵਉ ਜਾਉ ॥੧॥

Aisā saṯgur je milai ṯuṯẖā kare pasā▫o. Mukaṯ ḏu▫ārā moklā sėhje āva▫o jā▫o. ||1||

 

(Jey) if (aisa) such a guru (milai) is found who (tuttha = happy) kindly guides to dissolve ego, that (karey) makes the gate (pasaau = widened) passable.

The gate to salvation then becomes (mokla) wide enough to (sahjey) easily (aavau) come and (jaau) go through, i.e. with ego dissolved emancipation is attained effortlessly. 1.

 

ਮ: ੩ ॥ ਨਾਨਕ ਮੁਕਤਿ ਦੁਆਰਾ ਅਤਿ ਨੀਕਾ ਨਾਨ੍ਹ੍ਹਾ ਹੋਇ ਸੁ ਜਾਇ ॥ ਹਉਮੈ ਮਨੁ ਅਸਥੂਲੁ ਹੈ ਕਿਉ ਕਰਿ ਵਿਚੁ ਦੇ ਜਾਇ ॥

Mėhlā 3. Nānak mukaṯ ḏu▫ārā aṯ nīkā nānĥā ho▫e so jā▫e. Ha▫umai man asthūl hai ki▫o kar vicẖ ḏe jā▫e.

 

Prologue by the third Guru. Says the third Nanak: Question: (Duaara) the gate to (mukat-i) emancipation is (at-i) very (neeka) small, the soul which (hoey) is (naanha = little) tiny, (su) that (jaaey) can go through.

But (man-u) the mind/soul is (asthool-u = massive) inflated with (haumai) ego; (kiau kar-i) how can it (jaaey) go (vich-u d-e) through it?

 

ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਹਉਮੈ ਗਈ ਜੋਤਿ ਰਹੀ ਸਭ ਆਇ ॥ ਇਹੁ ਜੀਉ ਸਦਾ ਮੁਕਤੁ ਹੈ ਸਹਜੇ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥੨॥

Saṯgur mili▫ai ha▫umai ga▫ī joṯ rahī sabẖ ā▫e. Ih jī▫o saḏā mukaṯ hai sėhje rahi▫ā samā▫e. ||2||

 

Answer: (Miliai) by finding (satigur) the true guru and following his guidance, (haumai) ego (gaee = goes) is destroyed and only (jot-i = light) awareness of the Almighty (aa-e) comes and (rahi) abides, i.e. the mind is all filled with Divine awareness – pushing out other thoughts.

(Ihu = this) such a (jeeo) soul (rahia) remains (samaa-e) absorbed in the Almighty and is (sadaa) ever (mukat-u) emancipated. 2.

 

Page 510

 

ਪਉੜੀ ॥ ਪ੍ਰਭਿ ਸੰਸਾਰੁ ਉਪਾਇ ਕੈ ਵਸਿ ਆਪਣੈ ਕੀਤਾ ॥ ਗਣਤੈ ਪ੍ਰਭੂ ਨ ਪਾਈਐ ਦੂਜੈ ਭਰਮੀਤਾ ॥

Pa▫oṛī.  Parabẖ sansār upā▫e kai vas āpṇai kīṯā. Gaṇṯai parabẖū na pā▫ī▫ai ḏūjai bẖarmīṯā.

 

(Pauri) stanza. (Prabh-i) the Almighty (upaa-e kai) created (sansaar-u) the world and (keeta = made) kept it (vas-i) under control (aapanai) of IT-self.

The purpose of human birth is to unite with the Creator, but we cannot (paaiai) find (prabhu) the Master (gantai = by calculation) by cleverness, i.e. the Almighty is found by Divine grace; one is (bharmeeta) deluded by (doojai) other ideas.

 

ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਬੁਝਿ ਸਚਿ ਸਮੀਤਾ ॥ ਸਬਦੇ ਹਉਮੈ ਖੋਈਐ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲੀਤਾ ॥ ਸਭ ਕਿਛੁ ਜਾਣੈ ਕਰੇ ਆਪਿ ਆਪੇ ਵਿਗਸੀਤਾ ॥੪॥

Saṯgur mili▫ai jīvaṯ marai bujẖ sacẖ samīṯā. Sabḏe ha▫umai kẖo▫ī▫ai har mel milīṯā. Sabẖ kicẖẖ jāṇai kare āp āpe vigsīṯā. ||4||

 

By (miliai) finding (satigur) the true guru – and following his guidance, one (marai) dies (jeevat-u) when alive, i.e. destroys ego like a dead person; then s/he (bujh-i) discovers Divine virtues within and (sameeta) is absorbed (sach-i) in the Eternal.

This is because when we (maariai = kill) dissolve (haumai) ego in the mind, (har-i) the Almighty is (meyl-i) found there and (mileeta) union/being absorbed with IT achieved.

The Almighty (jaanai) knows (sabh kichh-u) everything, in fact (karey) does the above things through the creatures being within them, and (vigseeta) is happy to unite with IT-self the souls which shed ego, and live by Divine virtues and commands. 4.

 

——————————-

 

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਨ ਲਾਇਓ ਨਾਮੁ ਨ ਵਸਿਓ ਮਨਿ ਆਇ ॥ ਧ੍ਰਿਗੁ ਇਵੇਹਾ ਜੀਵਿਆ ਕਿਆ ਜੁਗ ਮਹਿ ਪਾਇਆ ਆਇ ॥

Salok mėhlā 3. Saṯgur si▫o cẖiṯ na lā▫i▫o nām na vasi▫o man ā▫e. Ḏẖarig ivehā jīvi▫ā ki▫ā jug mėh pā▫i▫ā ā▫e.

 

Prologue by the third Guru. When one does not (laaio) engage (chit-u) the mind (sio) with 

(satigur) the true guru, i.e. his teachings, (naam-u) Divine virtues and commands do not (aaey) get to (vasio = dwell) be discovered (man-i) in the mind.

(Dhrig-u) accursed is (iveyha) such (jeevia = living) a life; what does such a person (paaia = obtain) achieve by (aaey = coming) being born as (jug) a human? – The purpose of human birth for the soul to unite with the Creator is not achieved.

 

ਮਾਇਆ ਖੋਟੀ ਰਾਸਿ ਹੈ ਏਕ ਚਸੇ ਮਹਿ ਪਾਜੁ ਲਹਿ ਜਾਇ ॥ ਹਥਹੁ ਛੁੜਕੀ ਤਨੁ ਸਿਆਹੁ ਹੋਇ ਬਦਨੁ ਜਾਇ ਕੁਮਲਾਇ ॥

Mā▫i▫ā kẖotī rās hai ek cẖase mėh pāj lėh jā▫e. Hathahu cẖẖuṛkī ṯan si▫āhu ho▫e baḏan jā▫e kumlā▫e.

 

 (Maaia) temptations of the world-play provide (khotti = counterfeit) transitory (raas-i = wealth) resource for life; they are (paaj-u = coating) illusory in nature and can (lah-i jaa-e) get removed/be lost (mah-i) in (eyk chasey) a moment.

When (hathahu chhurrki = slip out of hand) they lost, (tan-u) the body (siaahu hoey = becomes black) dies, (badan-u) the face (jaaey kumlaaey) withers, i.e. the body and mind feel miserable.

 

ਜਿਨ ਸਤਿਗੁਰ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਸੁਖੁ ਵਸਿਆ ਮਨਿ ਆਇ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਹਿ ਰੰਗ ਸਿਉ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥

Jin saṯgur si▫o cẖiṯ lā▫i▫ā ṯinĥ sukẖ vasi▫ā man ā▫e. Har nām ḏẖi▫āvahi rang si▫o har nām rahe liv lā▫e.

 

(Jin) those who (chit laaia = engage their mind) follow the guidance of (satigur) the true guru, (sukh-u) peace (vasia aaey) abides (man-i) in their minds – because they live righteously and have no apprehensions.

They (dhiaavah-i) pay attention to (har-i naam-u) Divine virtues and commands (sio) with (rang) love/devotion, and (rahey) remain (liv laaey) absorbed in the Almighty.

 

ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰ ਸੋ ਧਨੁ ਸਉਪਿਆ ਜਿ ਜੀਅ ਮਹਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥ ਰੰਗੁ ਤਿਸੈ ਕਉ ਅਗਲਾ ਵੰਨੀ ਚੜੈ ਚੜਾਇ ॥੧॥

Nānak saṯgur so ḏẖan sa▫upi▫ā jė jī▫a mėh rahi▫ā samā▫e. Rang ṯisai ka▫o aglā vannī cẖaṛai cẖaṛā▫e. ||1||

 

Says the third Nanak: (Satigur) the true guru (saupia = gives) imparts awareness of (so) that (dhan =wealth) awareness of Divine virtues and commands – (ji) which (rahia samaaey) are contained (mah-i) in (jeea) the soul/mind.

The mind which finds them, gets (aglaa) deeply (rang = dyed) imbued with (rang = love) devotion which (charrai charraaey) keeps increasing. 1.

 

ਮਃ ੩ ॥ ਮਾਇਆ ਹੋਈ ਨਾਗਨੀ ਜਗਤਿ ਰਹੀ ਲਪਟਾਇ ॥ ਇਸ ਕੀ ਸੇਵਾ ਜੋ ਕਰੇ ਤਿਸ ਹੀ ਕਉ ਫਿਰਿ ਖਾਇ ॥

Mėhlā 3. Mā▫i▫ā ho▫ī nāgnī jagaṯ rahī laptā▫e. Is kī sevā jo kare ṯis hī ka▫o fir kẖā▫e.

 

Prologue by the third Guru. (Maaia) the world-play (ho-e = becomes) is (naagni = she serpent) the tempter which (rahi = remains) has (laptaa-e) wrapped itself (jagat-i) round the creatures of the world, i.e. has them engrossed in it.

(Jo) one who (seyva karey = serves) likes it, (phir-i) then it (khaaey = eats) possesses and destroys (tis hi kau) the same person.

 

ਗੁਰਮੁਖਿ ਕੋਈ ਗਾਰੜੂ ਤਿਨਿ ਮਲਿ ਦਲਿ ਲਾਈ ਪਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਉਬਰੇ ਜਿ ਸਚਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੨॥

Gurmukẖ ko▫ī gārṛū ṯin mal ḏal lā▫ī pā▫e. Nānak se▫ī ubre jė sacẖ rahe liv lā▫e. ||2||

 

There is (koee) some rare (gurmukh-i) follower of the guru who (gaararroo = know smantra believed to neutralise snake poison) subdues the serpent/temptations; s/he (mal-i dal-i) destroys and (laaee) tramples it under his/her (paaey) feet, i.e. overcomes temptations.

Says third Nanak: (Seyee) only they (ubrey) are saved (j-i) who (rahey) remain (liv laaey) focused (sach-i) on the truth/Divine virtues and commands. 2.

ਪਉੜੀ ॥ ਢਾਢੀ ਕਰੇ ਪੁਕਾਰ ਪ੍ਰਭੂ ਸੁਣਾਇਸੀ ॥ ਅੰਦਰਿ ਧੀਰਕ ਹੋਇ ਪੂਰਾ ਪਾਇਸੀ ॥ ਜੋ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਲੇਖੁ ਸੇ ਕਰਮ ਕਮਾਇਸੀ ॥

Pa▫oṛī. Dẖādẖī kare pukār parabẖū suṇā▫isī. Anḏar ḏẖīrak ho▫e pūrā pā▫isī. Jo ḏẖur likẖi▫ā lekẖ se karam kamā▫isī.

 

(Paurri) stanza. When (ddhaaddhi = singer of praises) the devotee (karey pukaar) calls out for (prabhoo) the Master (sunaaisi) to hear, i.e. sincerely prays,

and has (dheerak = patience) the confidence that s/he will (paaisi) find/meet (poora) the perfect Master.

Such a devotee (kamaaisi) does (sey) those (karam) deeds (jo) which are (leykh = writing) commands (likhia = written) ordained (dhur-i = from above) by the Creator, i.e. lives by Divine virtues and commands.

 

ਜਾ ਹੋਵੈ ਖਸਮੁ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਮਹਲੁ ਘਰੁ ਪਾਇਸੀ ॥ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ਅਤਿ ਵਡਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੇਲਾਇਸੀ ॥੫॥

Jā hovai kẖasam ḏa▫i▫āl ṯā mahal gẖar pā▫isī. So parabẖ merā aṯ vadā gurmukẖ melā▫isī. ||5||

 

(Ja) when (khasam-u) the Master (hovai) is (daiaal = compassionate) gracious, i.e. deserves grace, (ta) then s/he (paaisi) gets (mahal-i = mansion) the Master’s abode as his/her (ghar-u) home i.e. unites with the Creator.

But (so) the one (prabh-u) Master (m-era) of mine – of all – is (at-i) very (vaddaa) great beyond my reach; only (gurmukh-i) the guru’s guidance can (m-elaaisi) enable me to find and be united with IT. 5.